จุดต่ำสุดคือจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุด
ในยามที่ใครก็ตามต้องประสบกับความผิดหวังอย่างหนัก
ชีวิตเหมือนกำลังดิ่งสู่ก้นเหวลึกเบื้องล่าง..
ไม่รู้ชะตากรรมแม้ในเสี้ยววินาทีถัดไป
ความคิดความรู้สึกในวูบนั้นก็คงไม่แตกต่างกันมากนัก
ความสับสนวกวน..ไม่มีจุดเริ่มต้นและหาจุดสิ้นสุดไม่ได้
ไม่มีคำอธิบายและไร้ซึ่งคำตอบ...
ส่วนในใจมักจะพร่ำถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่า
"ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ?..."
ความรู้สึกของการไม่มีใครในยามที่ต้องประสบปัญหาร้ายแรง(ที่สุด)ในชีวิต
แม้ใยามยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน...
แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีใครรับรู้ถึงความรู้สึกภายในใจเราแม้แต่คนเดียว
นั่นเองที่ถือว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นของการพบใครบางคน
ที่สำคัญที่สุดในชีวิต..ซึ่งก็คือ "ตัวเราเอง..."
มนุษย์ทุกคนต่างต่อสู้เพื่อการมีชีวิตอยู่ตามสัญชาตญาณ
นอกเสียจากผู้ที่หมดสิ้นแล้วซึ่งความหวัง
และเมื่อถึงจุดๆหนึ่ง เขาอาจจะต้องกลับมาเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง
หากคิดให้ดีนี่แหละคือจุดเริ่มต้นที่แท้จริงของคนเรา
การมองเห็นสัจธรรมที่ว่า...
"เมื่อตอนเกิดมาก็ไม่มีอะไร ตอนตายก็ไม่มีอะไร
หากตอนนี้เราไม่มีอะไรก็ถือว่าเราไม่ได้เสียอะไรไป แค่เท่าทุนเท่านั้น..."
ไม่ใช่ว่าเราจะต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อกลับไปสู่จุดเริ่มต้น
แต่ถ้าจะมีใครสักคนที่คิดว่า..
การที่ตัวเองไม่มีอะไรแล้วถือว่าเป็นความโชคร้ายที่สุดในชีวิต
ก็ขอเพียงแต่ให้ลองกลับไปมองในมุมตรงข้ามที่ไม่เคยมองดูบ้าง
อาจจะเจออะไรดีๆ ที่ซ่อนอยู่ก็เป็นได้...
มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนที่เคยคิดว่าตัวเองไม่มี
แล้วบังเอิญวันนี้ไม่มีอะไรอีก..
ก็มักคิดว่าตัวเองได้สูญเสียทุกอย่างไปแล้วโดยที่ลืมคิดไปว่า
ไม่มีอะไรที่เป็นของเราเลย..มีเพียงสิ่งเดียวที่ใช่
ซึ่งก็คือความคิดและจิตใจของเราเองเท่านั้น..
ดังนั้น..การได้ลิ้มลองรสชาติของการไม่มีอะไร
นั่นคือจุดเริ่มต้นของการมีทุกสิ่ง..อย่าได้ยึดติดอะไรให้มากนักเลย
ทุกอย่างมีได้มีเสีย..มีขึ้นมีลง มีเข้ามีออก มีทุกข์มีสุข มีบวกมีลบ
เพียงแต่ตอนนี้เรากำลังยืนอยู่บนด้านลบของชีวิต
แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่แสดงว่า..
อีกไม่นานด้านบวกของชีวิตกำลังจะมุ่งตรงมาที่เรา
ทำไมไม่ทำใจให้สบายรอรับมันเสียเล่า ?...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น